کد مطلب:29410 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:109
عدی گفت:ایستادم. چهار ركعت نماز گزارد و من پیش از او و پس از او كسی را ندیدم كه چنین نماز بخواند. هنگامی كه سلام نماز را داد، دست خود را گشود و گفت: «بار خدایا! ای خوار كننده هر ستمگر! ای عزّت بخش مؤمنان! تو پناه منی، هرگاه راه ها مرا حیران سازند. تو آفریننده من از روی رحمت بر منی، در حالی كه از آفرینش من بی نیاز بودی، و اگر رحمت تو نبود، من از نابود شدگان بودم. تو یاور من در پیروزی بر دشمنانم هستی و اگر یاری تو بر من نبود، من از رسواشدگان می بودم. ای آن كه رحمت را از معدن های آن می فرستد و بركت را از منابع آن، ایجاد می كند! ای آن كه خویش را به بلندی و بلندْمرتبگی ویژه ساخت! ای آن كه دوستانش به عزّت او عزّت می ورزند! ای آن كه حكمرانان در برابرش طوق خواری برگردن می افكنند و از هیبت او بیمناك اند! از تو، به [ حقّ ] آفرینشت كه آن را از كبریایی ات مشتق كردی و به [ حقّ ]كبریایی ات كه آن را از عزّتت برآوردی، درخواست می كنم، و از تو به [ حقّ ]عزّتت كه با آن برعرشت استقرار یافتی و به وسیله آن، همه آفریده هایت را آفریده ای و آنان به [ خدایی ] تو معترف اند، درخواست می كنم كه بر محمّد و اهل بیتش درود فرستی». [ عدی] گفت:آن گاه چیزی گفت كه از من پوشیده مانْد و سپس به من توجّه كرد و فرمود:«ای عدی! آیا شنیدی؟». گفتم:آری. فرمود:«حفظ كردی؟». گفتم:آری. فرمود:«وای بر تو! حفظ كن و بیان كن. سوگند به آن كه دانه را شكافت و انسان ها را آفرید، این [ دعا ] در نزد هیچ یك از اهل زمین نیست، و هیچ غمگینی این دعا را نمی خوانَد، مگر آن كه خدا غمش را برطرف می سازد».[1].
4472. امام صادق علیه السلام:عَدیّ بن ثابت انصاری، در نیمه رجب بر امیر مؤمنان وارد شد، در حالی كه ایشان نماز می خواند. علی علیه السلام هنگامی كه صدای آمدن او را شنید، با دست، اشاره كرد كه پشت سرش بِایستد.